Een boeiend gesprek met een rasoptimist
Door Lucie Brouwers
Vorige week had ik de eer om een interview af te nemen met de ‘nieuwe’ burgemeester, Freek van Genugten. Zijn achtergronden zijn inmiddels wel bekend: hij is nog vrij jong (43) en heeft zijn sporen verdiend als raadslid en vervolgens als fractievoorzitter van het CDA in Den Bosch. Daarnaast was hij werkzaam als secretaris voor het bisdom. Nu is hij ons aller burgervader. Een term die ik bewust kies, omdat ik na het gesprek concludeer dat hij eerder een vader dan een meester wil zijn.
Idealen
In een eerder interview heeft onze burgemeester opgemerkt dat het bereiken van idealen een belangrijke drijfveer voor hem was om in de politiek te gaan. Ik ben benieuwd naar wat die idealen zijn. Het antwoord is aanvankelijk enigszins voorspelbaar: iets betekenen voor een ander. Ik hoor zijn katholieke achtergrond: het is hem met de paplepel ingegoten dat je zelf ook gelukkig wordt door iets te doen voor een ander. Van Genugten ziet in medezeggenschap een manier om de samenleving een beetje mooier te maken. Ondertussen gaat door mijn hoofd dat ‘de ideale samenleving’ nogal subjectief is.
Voor de één is dat Nederland voor de Nederlanders; voor een ander wellicht een samenleving die zich massaal inzet voor behoud van de aarde en voor een volgende een wereld vol welvaart. De burgemeester heeft een mooi neologisme om zijn idealen samen te vatten: ‘samenredzaamheid’. Als voorbeeld geeft hij het sinterklaasfeest dat inclusief is voor alle kinderen en zijn recente bezoek aan Fietsmaatjes, initiatieven waaruit blijkt dat iedereen mee kan en mag doen, ongeacht afkomst of beperkingen. Hij prijst het hoge aantal vrijwilligers in Nuenen: “Het ‘omkijken naar’ zit in het DNA van deze gemeente.”
Uitdagingen
Van Genugten noemde Nuenen een uitdagende gemeente. Ik vraag hem welke uitdagingen hij ziet. Ik verwacht een opsomming van moeilijke kwesties die spelen in de gemeente, maar de burgemeester koppelt de uitdagingen aan de profielschets waarop hij solliciteerde: een verbinder zijn, die boven de partijen staat; verantwoordelijkheid nemen voor veiligheid en openbare orde; de samenwerking in de regio… Mijn vraag gaat echter niet over zijn takenpakket, dus ik scherp mijn vraag aan door enkele lastige kwesties die in de gemeente spelen ten voorbeeld aan te dragen. Hij is uiteraard op de hoogte van de issues, waarover de meningen vaak scherp verdeeld zijn. Hij wijst erop dat dit alles vraagt om politieke overwegingen die in de raad worden gemaakt. Daar mag een stevig debat over gevoerd worden, maar – zoals Van Genugten stelt-, altijd respectvol en gericht op oplossingen. Zelf is hij niet de panacee, of zoals hij zelf stelt, het ‘duizenddingendoekje’. De rol die hij voor zichzelf ziet, is die van ‘luisterend leiderschap’ en bewaker van de democratische processen die tot oplossingen kunnen leiden. Als luisteraar wil hij weten welke zorgen er zijn, maar hij is niet de goochelaar die ze kan laten verdwijnen.
Bruggenbouwer en beschouwer
Meerdere malen heeft onze nieuwe burgervader aangegeven een verbindende factor te willen zijn. Ik vraag hem hoe hij die rol wil vervullen. Vooralsnog leidt die invulling tot een overvolle agenda: Van Genugten nodigt alle 19 raadsleden uit om met hem op pad te gaan. De een neemt hem mee naar Gerwen, de ander stelt een gesprek met vrijwilligers voor. Ook enkele ondernemers en dorpsraden kunnen een bezoek van de burgemeester verwachten. Ook hierin toont hij zich de hoorder.
Ik had gelezen dat hij 100 dagen zou nemen om eerst de balans op te maken, maar ik word gecorrigeerd. “Balans opmaken impliceert een oordeel”, merkt hij terecht op. Van Genugten gaat zich eerst 100 dagen ‘verwonderen’. Ik vind het mooi gezegd.
Ik vraag hem of het rondsnuffelen al een duidelijk beeld heeft opgeleverd. Hij zit nog in de oriëntatiefase en wil geen tussentijdse conclusies trekken. Hij wijst wederom op zijn rol als luisteraar: eerst doorgronden wat er speelt en niet als een manager door de porseleinkast. Maar Van Genugten zegt toe in zijn aanstaande nieuwjaarsspeech een terugkoppeling te geven. Ik ben benieuwd.
Schouderklopjes
De burgemeester stelde bij zijn aanstelling dat hij op de schouders van zijn voorgangers staat. Volgens Wikipedia zijn het 14 sterke schouders die hem dragen. Hij wil het goede van die voorgangers voortzetten. Ik vraag hem wat voor hem dat goede is. Tot mijn verbazing heeft hij alle nog levende oud-burgemeesters bezocht. Hij vindt het mooi dat al die oud-gedienden nog steeds in de gemeente Nuenen wonen. Dat is een blijk van niet-aflatende betrokkenheid bij de samenleving. Hij wil het werk van voorgangers niet op de weegschaal leggen en hoopt ook zo’n binding met Nuenen op te bouwen.
Oud en nieuw
Ik vraag hem of hij het zwaar vond om afscheid te nemen van de politiek in Den Bosch en zijn werk voor het bisdom. Zijn antwoord is een volmondig ‘neen’. Ook dat werk deed hij met hart en ziel. En in zijn huidige functie vloeien het bestuurlijke van de gemeenteraad en het ceremoniële van het bisdom mooi samen. Natuurlijk is het een stap van stad naar dorp, maar hij is zelf opgegroeid in wat hij noemt een zelfbewuste dorpsgemeenschap (Gemonde), waar men naar elkaar omkijkt. Het was al vroeg dat hij besloot dat zijn toekomst in de politiek lag. Al in groep 8 zat kleine Freek in de jeugdgemeenteraad. Waar een ander kind dat je vraagt wat het wil worden antwoorden geeft als: brandweerman of piloot, wist Freek meteen dat hij burgemeester wilde worden. Waarom? Omdat hij ervan overtuigd is dat je je idealen kunt verwezenlijken via de bestuurlijke weg. Ik vind dat getuigen van een verfrissend optimisme, dat ik helaas niet met hem kan delen.
Roeping
Zijn vrienden hebben er nooit aan getwijfeld: het was zijn ambitie om ooit burgemeester te worden. Hij noemt het een roeping, geen baantje. Ik ben blij dat hij geen tonsuurtje heeft laten scheren en denk aan al die leerlingen uit mijn debatgroep die vaak ambities hadden in de richting van politiek of advocatuur. Van Genugten stelt dat ook hij graag debatteert, maar voor hem is het geen doel om een debat te winnen, maar een middel om het doel te bereiken. “Ik ben geen haantje,” merkt hij op. Hij is liever burgemeester dan wethouder. De burgemeester is de verbinder die boven de partijen staat. Een wethouder zit in het politieke systeem. Ik hoor hem bij herhaling benadrukken dat hij mensen wil samenbrengen om maatschappelijke doelen te bereiken. Ik noem hem een optimist. Hij bevestigt dat: “We moeten altijd vooruitkijken, kansen en mogelijkheden benutten. Ook in Nuenen. Niet kijken naar wat in het verleden misging, maar wat de toekomst kan bieden.”
Kop van Jut
Ik vraag hem hoe hij in dat optimistische jasje dat hem als gegoten zit, om zal gaan met een heel andere kant van het burgemeesterschap: ongewild ben je de vertegenwoordiger van besluiten die enkele bewoners onwelgevallig zijn. Heden ten dage steken mensen hun bezwaren niet onder stoelen of banken, maar trekken ze luid proestend en protesterend de straat op, breken stoeptegels of braken hun bezwaren uit op social media. Als burgervader word je dan toch gezien als de vertegenwoordiger van al dit kwaad. Van Genugten ontkent deze kant niet. Hij kent collega’s die bedreigd zijn. Maar, stelt hij, je mag niet weglopen voor je rol. Je vertegenwoordigt de gemeente als je een 60-jarig bruidspaar bezoekt, maar je bent ook de vertegenwoordiger als er een grote protestactie is. De maatschappij is verhard. Het is een onderdeel van je ambt. Ik ga luisteren naar de bezwaren van mensen, maar ik hoop wel in gesprek te blijven. Je bent burgemeester in goede en in slechte tijden. We hopen voor hem vooral op goede tijden!
Prinses Prestige nieuwe gezicht van De Dwèrsklippels
Zaterdag 8 november was het eindelijk zo ver! Na lang wachten zou bekend worden wie de nieuwe kartrekkers zouden worden van CV de Wetters. De avond werd officieel geopend door C.V. de Wetters, waarbij ook de zusterverenigingen hartelijk werden ontvangen. Gezamenlijk namen zij afscheid van Prins Trabajo en adjudantes Puro en Equipo. Ze werden voor een volle zaal bedankt voor een super carnavalsjaar! Het ludieke afscheid werd ingezet en onder luid applaus werden ze van het podium afgevoerd. 
Kernkwartier bestaat nu 50 jaar. Destijds in 1975 gevestigd door Wim van de Reek, later opgevolgd door zoon Rien. En inmiddels staat Riens zoon Stefan in de zaak.
in 1940 draait deze post volledig op vrijwilligers: betrokken inwoners uit Nuenen die zich in
De naam Hongerman blijft
